Goodbye beautiful Australia!

De eerste dag van het nieuwe jaar brak aan. We verzamelden met een paar honderd mensen op Bondi Beach om volgens de Nederlandse traditie het nieuwe jaar in te luiden. Na een groepsfoto en het zingen van het volkslied telden we met z'n allen af. Daarna renden we met z'n allen als een kudde wilde dieren richting de zee en hadden we geen oog voor andere badgasten. Zo renden we over tientallen handdoeken en stormden we af richting de zee. We hadden enorm veel bekijks en overal werden foto's en filmpjes van ons gemaakt. Eenmaal terug op het strand was een lifeguard druk aan het communiceren met z'n collega's door z'n walkie talkie omdat hij geen idee had wat er aan de hand was. Toen ik onze traditie had uitgelegd, begon hij hard te lachen en vond ie dat hij dat ook eens moest meemaken in Nederland. Na de nieuwjaarsduik begon helaas ook het Nederlandse weer z'n intrede te doen en besloten we terug te gaan naar de stad. Daar probeerden we onze kater te verhelpen met een lekkere pizza. Niet geheel een succes, maar wel erg lekker!

De volgende dag nam ik samen met Ilse afscheid van het geweldige Opera house en liep ik ook nog even de brug over naar de andere kant van de stad.

Dinsdag besloot ik nog even iets sportiefs te doen op m'n laatste dagje in Sydney en liep ik de Cogee to Bondi walk met met Suzanne en Kris. Een mooie wandeling langs de kust van Sydney. Voor ik in de bus stapte richting Melbourne moest ik nog even m'n eigen traditie in Sydney voortzetten, namelijk eten bij de Mac. Normaal niet echt m'n favoriet, maar door de smerige, overvolle keuken werd het deze week tijdelijk m'n beste vriend. 's Avonds begon m'n laatste lange busreis naar m'n allerlaatste bestemming; Melbourne.

In Melbourne werd ik opgehaald door een hele lieve vrouw, Christine (misschien ligt het aan de naam), die ik in Cairns op de boot naar de Great Barier Reef heb ontmoet. M'n hele reis heb ik contact met haar gehouden en zij nodigde me uit om bij haar en haar gezin te verblijven. Door het heerlijke weer besloten ze naar hun strandhuis te gaan een uur vanaf Melbourne en daar was ik ook van harte welkom. Met andere woorden, eigenlijk ging ik met ze mee op vakantie, haha.

Aangekomen in een schattig strandhuisje, kreeg ik m'n eigen caravan met een kleine buitenbadkamer, waar ik de komende dagen mocht verblijven. Wat een heerlijkheid om na drie maanden een plekje voor jezelf te hebben! Verder werd ik aan alle kanten verwend. Ik moest doen alsof ik thuis was, mocht zelf van alles pakken en ik kon doen waar ik zin in had. Regelmatig kwam Christine langs met schalen fruit of snacks en elke avond mocht ik gezellig mee eten. Ik voelde me een enorme geluksvogel!

Woensdagmiddag namen we een verfrissende duik in zee en 's avonds maakten we een wandeling over de pier en aten we daar een heerlijk ijsje.

De volgende morgen nam Christine me mee op pad. We gingen naar een strand waar je goed kan surfen en daarna wandelden we in de tuinen van enorme villa's. In Australië mag je huis niet aan het strand grenzen, omdat het strand voor iedereen beschikbaar moet zijn. Daarom loopt er altijd een openbaar pad voor de huizen, waardoor je letterlijk in de tuinen van de mensen loopt. Heel gek om als een nieuwsgierig Aagje in deze enorme villa's naar binnen te gluren.

Vrijdag was een relaxt dagje, zoals de meeste dagen van deze week. Heerlijk om even helemaal niets te doen en bij te komen van alle lange wandelingen maar vooral van de vele indrukken die ik de laatste maanden heb opgedaan. 's Middags kreeg ik nog een kleine tour door de omgeving en liet Christine me een paar prachtige stranden zien.

Zaterdag wilde ik nog voor de allerlaatste keer op avontuur en besloot ik te kijken of het me zou lukken om bij de Great Ocean Road te komen, wat zo'n 150 km verderop ligt. Mijn reisbuddy Rianne, die in Nieuw Zeeland alleen maar liften verzekerden mij ervan dat het goed te doen was om de Great Ocean Road te doen. Zelf moest ik wel nog eerst bij de Great Ocean Road zien te komen, maar ik dacht dat me dat wel zou lukken. Met de Ferry voer ik naar de andere kant van de baai, waar ik lifte naar een aantal dorpjes verderop. Deze aardige man was erg ongerust over me en gaf me een aantal nummers die ik kon bellen als ik vast zou komen te zitten. Ook gaf hij zijn eigen buskaart (met geld erop) die ik wellicht nodig zou hebben. Vanaf Torquai pakte ik de bus richting de Great Ocean Road. In Lone bleek echter een jaarlijks groot zwemwedstrijd, de 'Pier to Pub race' plaats te vinden, waardoor ik iets later op m'n bestemming aankwam dan gepland. Aangekomen in Apollo Bay, had ik nog maar minder dan vijf uur om terug te komen om m'n laatste Ferry te halen, terwijl ik er op de heenweg al wel 6 uur over had gedaan. Snel ging ik naar de wc, kocht ik wat water en besloot ik gelijk aan m'n terugweg te beginnen. De bus was helaas geen optie, want dat zou ik sowieso niet redden dus besloot ik te liften. Al snel pikte een man me op, die na enige twijfel wel geloofde dat ik geen drugsverslaafde of een terrorist was (dat waren z'n eerste woorden toen ik in z'n auto stapte). Dubbel geluk, want hij had wat tijd over voordat ie z'n zoon moest ophalen van het zwemfestijn, waardoor die me wat van de omgeving kon laten zien en hij wilde me ook wel aan het eind van de dag bij de Ferry afzetten want hij woonde er redelijk in de buurt. Zo zag ik gelukkig dus nog wat van de Great Ocean Road (de busreis erheen banjerde de bus namelijk overal langs dus had ik vrijwel niets gezien) en had ik heel gezellig gezelschap terug! Later bleek echter dat ik Rianne verkeerd begrepen had, want zij was nooit bij de Great Ocean Road geweest. Toen ik haar trots vertelde wat ik had gedaan was haar reactie; 'Huh noo vriend ik ben daar helemaal niet geweest haha' Oeps... Naja, in ieder geval is het mij wel gelukt!

Helaas brak zondag m'n laatste dag aan. M'n tas inpakken bleek een heel karwei en hij kon nog maar net dicht door al m'n gekochte souvenirs. Daarna bracht ik nog lekker de middag aan het strand door. Het voelde heel gek om m'n laatste duik te nemen en te beseffen dat ik de volgende dag in de kou (of zelfs sneeuw) aan zou komen. Aan het eind van de middag reden we naar hun huis in Melbourne en werd ik door m'n lieve Australische familie mee uit eten genomen. Christine attendeerde me erop dat ik alles mocht bestellen, want zij trakteerden. Echt, ik hou heel veel van Hollanders, maar van deze gastvrijheid kunnen we toch nog wel heel veel leren! 's Nachts ging de wekker om half twee en bracht Christine me ook nog even naar de bus. Geen probleem volgens haar. Ik heb nog nooit zo'n lieve, gastvrije familie ontmoet waar ik me zo snel thuis voelde!

Nu is het helaas bijna tijd om in het vliegtuig te stappen en terug te gaan naar Nederland. Hoewel het de afgelopen weken best begon te kriebelen om m'n vliegticket om te gooien en hier nog even te blijven, kan ik nu niet wachten om iedereen weer te zien en vooral te knuffelen! Want jeetje, wat heb ik een dikke knuffel toch gemist. Dus pas maar op, iedereen die ik straks tegenkom krijgt een enorme knuffelaanval!

Goodbye beautiful Australia, Holland I'll see you soon!