With my head in the clouds

Na een paar dagen slecht weer, zag het er donderdagochtend op weg naar Franz Josef gelukkig weer veelbelovend uit. Tijdens de busreis kwamen er zoals elke keer formulieren voorbij met activiteiten in de volgende stop waar je je voor in kon schrijven. Ook het formulier voor het skydiven kwam langs. Al eerder had ik opgezocht dat dit een van de mooiste plekken in de wereld was om te skydiven. Het was toen al een beetje gaan kriebelen, maar die enorme lange enge vrije val hield me toch wel erg tegen. Al snel lag het formulier onder m'n neus en begon ik gelijk al zenuwachtig te worden. Nee dacht ik, toch niks voor mij. Een Nederlands meisje naast me overtuigde me toch m'n naam op de lijst te zetten. 'Dit moet je gewoon doen' 'Hup, schrijf gewoon je naam op'. Zo gezegd, zo gedaan. Nog geen paar uur later zat ik in het vliegtuig. Ik was enorm zenuwachtig en begreep niet wat ik aan het doen was. Wie springt er in vredesnaam nu voor z'n lol uit een vliegtuig? Dat gevoel kwam helemaal toen de deur van het vliegtuig openging, ik m'n voeten naar buiten moest draaien en ik letterlijk half uit een vliegtuig hing. Gelukkig kon ik daar niet te lang bij stilstaan, want nog geen twee seconden later sprongen we en maakte ik de vrije val naar beneden. Nog nooit heb ik zo onwijs hard en lang geschreeuwd. Het is alsof je in een achtbaan zit, maar dan nog 100 keer zo eng. En dat te bedenken dat ik van de zomer met de meiden in de Efteling niet voorin in de Baron wilde omdat ik dat te eng vond, haha. Toen de parachute eindelijk uitging was het alleen maar genieten en heb ik m'n ogen uitgekeken over de prachtige gletsjer, bergen bedekt met sneeuw en de rivieren die uitliepen in zee. Het was de meest bijzondere en geweldige ervaring ooit!

De volgende dag maakte ik met twee Nederlandse meiden een wandeling naar de Franz Josef gletsjer. De Franz Josef is een van de drie gletsjer die uitmondt in tropisch regenwoud en dicht bij zee te vinden is, wat de gletsjer heel bijzonder maakt. Tijdens de wandeling liepen we langs een grijze rivier die uitmondt in zee. Oorspronkelijk liep de gletsjer helemaal tot in de vallei, maar door de opwarming van de aarde is die enorm terug getrokken. Verbazingwekkend om deze sporen in het landschap zo goed te kunnen zien.

Twee dagen later had ik veel geluk met het weer en had ik de mogelijkheid om het ijs te verkennen op de gletsjer zelf. Per helikopter gingen we richting de gletsjer en aldaar maakte we zelf een weg door het ijs, zodat we de gletsjer konden bewonderen. Een heel gek idee om vanaf warm weer ineens op ijs te staan en hier een wandeling te maken. Ook hier lieten de gidsen goed zien welke invloeden de klimaatsverandering op de gletsjer had. Waarschijnlijk is het over een aantal jaar zelfs niet meer mogelijk om te gletsjer te beklimmen.

Eenmaal terug in Franz Josef, waande ik me in de hotpools om in de middag lekker even te relaxen. In het zwembad kwam er een vijfjarig jongetje naar me toe. Hij bleek een Nederlandse opa en oma te hebben, waardoor hij aardig Nederlands kon. Na een tijdje gekletst te hebben over hagelslag en pepernoten, begon ie ineens uit volle borst 'Zie ginds komt de stoomboot' te zingen. Ik kon natuurlijk niet achterblijven en zo stonden we samen met een publiek vol badgasten ineens Sinterklaasliedjes te zingen.

Maandagmorgen kwam er een eind aan m'n verblijf in Franz Josef en stapte ik weer op de bus naar Wanaka. Onderweg maakte me veel stops om te kunnen genieten van enorm mooie uitzichten. 's Avonds sprak ik af met een meisje die ik eerder had ontmoet en samen met een ander meisje besloten we om een barretje op te zoeken. Helaas groeit het geld niet op m'n rug en moet ik af en toe een beetje op m'n geld letten. Maar hoe ga je uit zonder geld en zonder gebruik te maken van je charmes en je drankjes te laten betalen door arme jongens? Dan rek je je grenzen nog even iets verder uit en besluit je de bar te vermaken met je enorm mooie (ahum ahum) zangkusten. Daar stond ik dan, samen met twee meiden vol enthousiasme karaoke te zingen voor een gratis bier. Zo kun je ook je avond natuurlijk ook spenderen!

Dinsdag viel het weer een beetje tegen en maakte ik een kleine wandeling om meer Wanaka heen. De volgende dag zag het er echter veelbelovender uit en besloot ik met een Nederlands meisje de uitdaging aan te gaan om de Roy's peak van 16 km te bewandelen, waarvan de helft steil omhoog gaat. De lucht zag er veelbelovend uit maar na een uur werden we overvallen door enorme wolken en konden we de top van de berg niet meer zien. De vraag 'wel door, niet door?' hebben we vaak aan elkaar gesteld, maar eenmaal bijna bij de top wilde ik de top perse halen; uitzicht, of geen uitzicht. Ons doorzettingsvermogen werd beloond, want precies toen we door de dikke mist de top bereikten, trokken de wolken voor een paar seconden weg en werden we verrast met een prachtig uitzicht over meer Wanaka. Zo blij als een kind huppelden we de laatste 100 meter richting het uitzichtpunt en genoten we van onze beloning!